Sivas’ta engelli bireyler, hayatın içinden gelen çarpıcı ifadelerle yaşadıkları sıkıntıları anlattı. Emekli olamayan, bakım desteği alamayan, rampasız kaldırımlarda güçlükle yürüyen bireyler, kendilerini toplumdan dışlanmış hissediyor.
1964 Sivas doğumlu Ali Karakaya, engelli olmasına rağmen maddi imkansızlıklar nedeniyle protez ayağını yenileyemediğini ifade etti. Karakaya, şehirdeki fiziksel koşulların da kendilerini zorluklarla baş başa bıraktığını anlatarak şu ifadeleri kullandı:
"Emekli olmak çok zor. Yürüyorum ama ayağımda protez var, onu bile maddi imkânsızlık nedeniyle yaptıramıyorum. Rampalar var ama inemiyoruz, çıkamıyoruz. Lavabo sorunumuz var. Bazı duyarlı insanlar var, yardımcı oluyorlar; ama bir kısmı da engellileri dışlamış. Ne olursa olsun, 'bunlar başımızın fazlalığı' deyip kenara itmişler. Engelliler için yapılanlar yetersiz. Aylık 5 bin TL alıyorum, bu asgari ücret kadar bile değil. Ne emekliliğim var ne bakım param. Bu arabayı bana bir hayırsever müteahhit aldı. Devletten tek bir araba bile görmedim. Eğer dayın yoksa, devletten bir şey almak için bir yerlere binmen gerekiyor. Binmezsen olmuyor."
Bir diğer engelli birey Ahmet Karataş ise İstanbul’da geçen yılların ardından memleketi Sivas’a döndüğünü ve burada engelli olduğunu belirtti. %92 engelli olduğunu söyleyen Karataş, kentteki altyapı eksiklerinin yaşam kalitesini ciddi şekilde etkilediğini dile getirdi:
"2003’te başladı engel durumum, yaklaşık 20 yıldır bu durumdayım. Engelliler için yapılanlar yeterli değil. Kaldırımların ve iniş-çıkışların bize uygun olması lazım. Benim arabam yine çıkıyor ama dört tekerlekli joystickli arabaların çıkması çok daha zor. Buraları düzeltseler hem insanlığa hem engellilere hizmet olur ama yapmıyorlar. Kaç kişiye söyledik, değişen bir şey olmadı. Normal bir kaldırım yüksekliği 10-15 santim. Arabaların çıkması çok zor. Burada bir de tuvalet sorunu var. Mevcut tuvaletlere giremiyoruz. Meydandaki tuvalet daha uygun ama her yerde olması lazım. Engelli bireyler düşünülerek projeler yapılmalı."
Sivas’ta engelli bireylerin anlattıkları, şehirdeki yaşam koşullarının bu bireyler için ne denli yetersiz olduğunu gözler önüne seriyor. Hem fiziksel hem de sosyal desteklerin eksikliği, engelli yurttaşların yaşamlarını daha da zorlaştırıyor.
