Amâyım, sağırım, lâlım? Kalbimin götürdüğü yere doğru gidiyorum. Usulca dokunuyor bir el yüreğime. Bu atam İbrahim olmalı, Halil İbrahim hem de ne İbrahim lâl dilim İbrahim´in dostluğu karşısında bir anda çözülüyor, -Ey İbrahim! Ey dost! Kalbimdeki İsmailleri aldım da geldim, kendimden geçtim de seni bulmaya geldim. İbrahim´in gönlündeki dostluk sirayet ediyor, gönül alemime benim yüreğim Halil oluyor, İbrahim hep dost kalıyor. Mahcubiyetten yüzüm kızarıyor, başım önüme eğiliyor, öylece kalıyorum atam İbrahim´in karşısında. Bütün benliğim kelam oluyor, ben kelam oluyor dile geliyorum. ? Ey atam İbrahim! Hacer annem gibi kat beni ardına, götür beni Hacer annemin yanına. Şimdi İbrahim´in ardındayım. Ah Hacer annem! Seni daha iyi anlıyorum sanki. Gönlümde binlerce İsmaille yollardayım, teslimiyetten bîhaber benliğimle yollardayım. Her attığım adım beni Hacer anneme yaklaştırırken İbrahim´in sadece sukût edişi endişelendiriyor beni. Ben Hacer oluyorum, Hacer sadece teslim oluyor. Sonunda sabırla yürüdüğümüz yollar bitiyor, sağır kulaklarım Hacer annemin sözleriyle açılıyor. -Bizi kime emanet ediyorsun ya İbrahim! İbrahim´den o kutlu söz, -Sizi Allah´a emanet ediyorum. İbrahim arkasına dönüp gidiyor, Hacer annemin karşısında öylece kalan ben, ben olmaktan çıkıp Hacer oluyor, Hacer sabrın adı oluyor. Ama gözlerim Hacer annemin yanında hayat bulup Hacer annemi seyre dalıyor. Hacer annem topluyor eteklerini ve koşmaya başlıyor, ben ardı sıra. Başlıyoruz say yapmaya, her sayda dökülüyor, gözyaşlarım yağmur gibi. Allah´ım ne güzel Hacer´in ardında olmak. Say bitiyor, Hacer annem avuçlarını açıyor, ben benliğimi avuçlarına bırakıyorum, Hacer ?Merve ile Sefa? oluyor, Mekke buna şahit oluyor. Merve ile Sefa arası Hacer´in rengiyle boyanıyor. Hacer´e ayrılık düşüyor, bana hep Hacer´i sevmek düşüyor.