Sivas'ta yıllardır ağaç, gül ve çiçek fidanı satışı yapan Tahsin Öztürk, Bizim Sivas'a yaptığı özel açıklamalarda, Sivaslı vatandaşların toprağa gereken önemi vermediği yönünde çarpıcı tespitlerde bulundu. Öztürk'e göre, Sivas'ın temiz havasının ve bereketli toprağının değerini en çok büyük şehirlerden gelenler biliyor ve bu potansiyeli onlar değerlendiriyor.
"Sivaslı Fidan Almıyor, Büyükşehirden Gelenler Toprağı Ekiyor"
Fidan satıcısı Tahsin Öztürk, yerel halkın fidan alımına ilgisizliğinden yakınarak, "Sivaslılar gül, ağaç fidanı almıyor. Sivas'ta büyükşehirlerden gelen insanlar toprağı ekiyor. Büyük beton kentlerdeki havayı ve boğucu durumu görenler, Sivas'ın havasının, doğasının değerini çok daha iyi anlıyorlar," ifadelerini kullandı. Öztürk, bu durumun Sivas'ın tarımsal ve bahçe kültürü potansiyelinin yeterince değerlendirilememesine yol açtığını vurguladı.
"Toprak El Değişmediği Sürece Bu Düzen Değişmez!"
Durumun ancak Sivas'taki toprakların el değiştirmesiyle düzelebileceğine dikkat çeken Öztürk, çarpıcı bir analizde bulundu: "Sivas'taki toprak el değişmediği sürece bu düzen de değişmez. Türkiye'de köyde yaşayan nüfus yüzde 1'e kadar düştü. Bizim insanımız köylerini, bu temiz havayı bırakıp şehirlere akın ediyor.
Büyük şehirlerde yaşayan, oranın keşmekeşinden bunalan insanlar da Sivas gibi havası temiz, doğası bakir yerlere göç ediyorlar. Benim müşterilerimin büyük bir çoğunluğu, büyük şehirlerde yaşayıp ya temelli olarak ya da yılın belirli dönemlerinde kalmak için Sivas'a, baba ocağı köylerine gelen insanlar."
Bu sözler, Sivaslıların meyve ağacı dikme, çiçek ve gül yetiştirme kültüründen uzaklaştığına dair bir sitem niteliğinde.
Kavak Ağacı: Sivas'taki Göçün Sessiz Tanığı
Sivas'ta en çok dikilen ağacın kavak ağacı olduğunu belirten Tahsin Öztürk, bu durumun altında yatan sosyolojik gerçeği de gözler önüne serdi: "Kavak ağacı aslında göçün bir göstergesidir. Eskiden insanlarımız köyden kente göç edip giderken, 'kimse tarlamı, arazimi almasın, sınırlarım belli olsun' diye dört bir yanına kavak ağacı ekip giderlerdi. Ancak sonra o ağaçlara da bakılmadı, çoğu kendi haline bırakıldı. O ağaçlar da büyüdü, yaşlandı ve birçoğu ömrünü tamamladı."
Bu ifade, bir zamanlar sahiplenme içgüdüsüyle dikilen kavakların, şimdilerde terk edilmişliğin ve ihmalin sembolü haline geldiğini gösteriyor.
Tahsin Öztürk'ün bu gözlemleri, Sivas'ın doğal zenginliklerinin ve tarımsal potansiyelinin yeniden keşfedilmesi ve yerel halk tarafından daha fazla sahiplenilmesi gerektiği yönünde önemli bir çağrı niteliği taşıyor. Büyük şehirlerden gelenlerin Sivas'a olan bu ilgisi, belki de yerel halk için de bir farkındalık ve harekete geçme vesilesi olabilir.
