SOĞUK HER MANADA DONDURUCU OLACAK!..
Havalar her geçen gün biraz daha keskinleşiyor. Sivas’ın ayazı şehir merkezinde henüz kara dönüşmemiş olsa da dağlarda biriken kar, şehrin damarlarına işleyen o kuru soğuğu çoktan hatırlattı. Mevsim normalleri dedikleri çizgi, artık sadece meteoroloji raporlarında kalıyor; sahadaki gerçek çok daha sert, çok daha yakıcı - ya da belki daha doğru ifadeyle, dondurucu.
Ama asıl soğuk hava değil.
Asıl soğuk, insanların yüzüne vuran hayat pahalılığı…
Asıl soğuk, market çıkışında derin bir iç çekişte gizli…
Asıl soğuk, cebine baktığında “CEB delik, cepken delik” misali tutunacak yer bulamayanlarda…
Başta emekliler…
Yıllarca emek vermiş, ter dökmüş, ülkenin kalkınma hikâyesine omuz vermiş insanlar… Bugün ekonomik olarak bir buz çağı yaşıyorlar. Faturalar ateş pahası, marketteki fiyatlar alıp başını gitmiş, maaşlar ise yerinde sayıyor. Yalnız yaşıyorlar, yalnız hissediyorlar, yalnız bırakılıyorlar.
Sonra asgari ücretliler…
Başlarında bir komisyon var ama sanki masa tek taraflı kurulmuş gibi. “Asgari” ifadesi artık maaşı değil, beklentiyi tarif ediyor. Çünkü bu ülkenin asgari insanları, artık bir zam beklentisi bile kurmaktan çekinir hâle geldi.
Günlerdir konuşulan asgari ücret rakamı belli:
30 bin TL’yi bulmayacağı şimdiden dillendiriliyor.
Peki bulsa ne olur?
Bugün ev kirasının 12-15 bin TL’yi bulduğu bir tabloda, pazarda dört file dolduramayan bir ev halkına ne nefes sağlar?
Soğuk arttıkça insanlar içlerine daha çok kapanıyor.
Umutsuzluk, sokak aralarında dolaşan sessiz bir rüzgâra benziyor.
Esnaf, “Bugün hiç siftah etmedim,” demeye alıştı.
Ev hanımları, “Bunu da almayalım, idare ederiz,” cümlesiyle günü kapatıyor.
Gençler, gözlerini yurt dışına çeviriyor; geleceklerini valizlerle tasarlıyor.
Sivas’ın ayazını herkes bilir.
Dağlarından gelen rüzgâr insanın kemiğine işler.
Ama bu yıl başka…
Bu yıl soğuk daha sert, daha delici, daha hissedilir.
Çünkü insanlar üşüyor.
Sadece elleri değil, umutları da üşüyor.
Sadece evleri değil, geçimleri de donuyor.
Kış kapıda…
Ama bazıları için kış kapıdan girmeden evlerin içine çökmüş durumda.
Ekonomik sıkıntıların yanında, bir de beklentisizlik var artık.
Belki en ağır olan da bu: İnsanların umudu azalıyor.
Bu ülkede asgari ücretlinin, emeklinin, dar gelirlinin tek beklentisi lüks değil;
sadece “insanca yaşamak.”
Sıcak bir ev, dolu bir tencere, yüzünü güldüren bir gelecek…
Bu kış zor geçecek, belli.
Ama umudun tamamen donmasına izin vermeyecek olan yine insanlar olacak.
Çünkü en karanlık kış gecelerinde bile bir pencere ışığı sızar içeri:
Dayanışmanın, paylaşmanın, iyiliğin ışığı…
Soğuk daha soğuk olacak ama
insanın umudunu koruyan bir sıcaklık varsa, o da umutlarımız.
Aman umutlarımızı kaybetmeyelim, sadece umutlarımız donsun şimdilik, çözülmesini bekleyerek…
Vesselam…
