Özdemir Asaf 'Yaşam' şiirinde der ki;
"Sanırım görmediniz;
Şimdi şuradan geçti.
Yazık görmediyseniz,
Böcek gibi güzeldi."
Yaşam sanki sosyal bir deney. İnsanların diyalogları, hal ve hareketleri; kimine göre gereksiz bilgi ama bana göre hepsi insan hali ve insanın başka başka yönleri.
Geçenlerde bir kafede oturuyoruz. Yeni açılan, oldukça güzel bir yer. Merkezden biraz uzakta neyse soğuk kahvelerimiz geldi.
Karşı masada tahminen 40 yaşlarında bir kadın ve 55 yaşlarında bir beyefendi, ikisi de sigara kullanıyor. Kadın sigarayı hiç rahat içemiyor, kaçamak hareketlerle içiyor; adamın yüzüne hiç bakmıyor. Masanın üzerinde iki su var ve onlardan sadece bir iki yudum alınmış. Garsondan hesap isteniyor, beyefendi tarafından garsona "Üstü kalsın." deniyor bonkör bir eda ile...
Tahminen bir ikinci evlilik görüşmesi, ortada bir resim var ama nedense sanki bu resimden olmaz. Belki de olur ve çok da mutlu olurlar.
Yeniden kurmaya çalışmak, iki enkazdan bir ev inşa etmek oldukça zor olsa gerek.
Hastaneye gidiyorum güvenlik beyefendiler sohbet ediyor. Daha iri yapılı olan diğerine diyor ki; ''Hiç elini masaya vurdun mu yengeye karşı?''..
Kendi masaya vurdu sanırım ya da vuramadı da o yüzden söylüyor. Ah biz insanlar! Bazen ne kadar yersiz sohbetlerin içinde debeleniyoruz.
Hastanede temizlik görevlisi kadın yakınıyor yanındaki arkadaşına, "Ben her yeri temizliyorum. Ama o üstünkörü yapıyor." Oldukça sinirli de, sonra kalkıp hızlıca işlerinin başına gidiyorlar.
Kimse diğerinden memmun değil.
Bir binaya tam gireceğim sırada yan binadan bir kadın küçük kıza ismi ile sesleniyor, o da koşup geliyor. "Annen bir şey demezse kardeşine elbise vereceğim, git sor." diyor.
Küçük kız "Bir şey demez." diyor. Poşet kafama düşmesin diye geri çekiliyorum, tam ayaklarımın dibine düşüyor. Kızlardan büyük olan poşeti alıyor, eve doğru koşuyor. Kardeşi yaklaşıp merakla "Bu ney, bu ney?" diyor. Benden çekinen abla "Sessiz ol." diyor.
Gülümsüyorum, selam veriyorum ama hızlıca alıp gidiyorlar.
Lila rengi elbise vardı üzerimde. Belki küçük kız lila rengini gördüğünde bu anıyı hatırlayacak ya da unutacak.
Bunları neden yazdım?.. Yaşam sadece bizden ibaret değil. Yaşamı hep birlikte içimize çekiyoruz. Yaşamdan kesitler hep yanıbaşımızda.
Yaşam!
Şimdi şurdan geçti, sanırım görmediniz?
Bir sonraki yazıda buluşmak üzere..