Bütün alimler şimdiden, bugünden, andan bahsediyor.
Biz, birbirimize hep geçmişten ve yarından bahsediyoruz.
Anılarla hayaller arasında bir yerde kayboluyoruz.
Manzara kaçıyor. Hayatımız gözümüzün önünde buharlaşıp uçuyor.
Kızdırıyoruz ,kırıyoruz, döküyoruz,  dağıtıyoruz .Bizimle hayatı paylaşan ne varsa ömrümüzün sonuna denk bizim sanıyoruz .
Harcıyoruz fütursuzca güveni ,saygıyı ,sevgiyi. Harcıyoruz bizde olan ne varsa sonra ah ,tüh ,vah...
Hayatın her sahasında elde etmek için emek verip sonrasında emek vermekten vazgeçip ´´çantada keklik´´ gördüğümüz ne varsa kaybetmekle imtihan oluyoruz. Sonra yolu da yoruyoruz ,yolcuyu da.
Bazen yedi kış ,yedi yaz ,yedi sonbahar ,yedi ilk bahar bekliyoruz ,bir sevda uğruna ama bir yalancı bahara teslim ediyoruz tüm inandıklarımızı.
Kızgınlık geçer ama kırgınlık zor iyleşir. En ufak bir darbe tekrar kanatır ,tekrar acıtır .
Çiçekler kimi zaman âşıklar için serpilir, büyür. Kimi zaman kırgın bir gönülü tamir etmek için .
Yedi papatya ,yedi gül toplanıp bir gönül yapmaya gelmişler .
Papatyalar mahçup güller utangaçmış .
Papatyalar dallarını seviyor ,sevmiyor diye dökmeye başlamış. Güller kendi aralarında dua etmişler .
Sonra hatalar insanlar için kabilinden hataya düşmüş bir âşık seslenmiş:
Gül yüzlüm ,gül cemalin gülsün diye , Ömrümün sonuna denk gül yetiştiririm sana.
Değer bilelim kaybetmeden ve bir İbrahim Peygamber duası aydınlatsın hem dünyamızı hem ahiretimizi .
Rabbenâ âtinâ fi´d-dünyâ haseneten ve fi´lâhirati haseneten. Ve kınâ ?azâbe´n-nâr.
?Allah´ım! Bize dünyada iyilik, güzellik ve nimet ver, ahirette de iyilik, güzellik ve nimet ver. Bizi ateş azabından koru. (Bakara, 2/201)