Bu dünya üryan gelip, üryan gittiğini bilmeyenden adam olmaz. İşte insanı dünya karşısında terbiye edebilecek, tek gerçek, tek mektep, tek ders ölüm. Özellikle “Uryan geldim, yine üryan giderim!” narası, boşa geçmeyen bir hayatın hülasasıdır. Bu şiiri uzunca zanmandır paylaşmayı düşünüyorum.
Son mısra ise tam anlamıyla aşk estetiği özetidir.
Hakk için sevmek, sevmektir; bakisi yalan.
 
Üryan geldim yine üryan giderim  Ölmemeğe elde fermanım mı var?  Azrail gelmiş de can talep eyler;  Benim can vermeğe dermanım mı var? 
Dirilirler dirilirler gelirler,  Huzur-ı mahşerde divan dururlar; Haramı var diye korku verirler,  Benim ipek yüklü kervanım mı var?  Er isen erliğin meydana getir,  Kadir Mevlâm noksanımı sen yetir,  Bana derler gam yükünü sen götür,  Benim yük çekecek dermanım mı var? Karac`oğlan der ki ismim öğerler  Ağu oldu bildiğimiz şekerler  Güzel sever diye bühtan ederler  Benim Hak`tan özge cananım mı var?