Muhalefet olsun diye birilerine söz söylemek bir tür hastalıktır. Hayatım boyunca böyle bir davranışa girmedim, girmem. Bazı arkadaşların ısrarla "muhalif" olarak tanıtmaya çalışmaları, benim üzerimden kendilerine yer edinme çabasıdır. Bu çabanın içindekilerden duyduğum tiksintiye mani olamıyorum.
Verebileceğim en büyük ceza da bu konuda aczimin ürünüdür ve hiçbirine hakkımı helal etmem: Davamız öteye kalsın. Çünkü açık ve gizli olanı sadece Allah bilir. Acizliğimin sebebi söz bilmemek değil, her çeşit kahpeliğin ve kalleşliğin kol gezdiği ortamlara malzeme olmamak ve malzeme sunmamak içindir.
Bugün çok güzel bir söz okudum. "Bizim işimiz ezelî olanla, zamanın önümüze getirdiklerini birbirine karıştırmamaktır!" demiş, bir bilge... Ezelî olan kardeşliği, günlük sulara, anlık menfaatlere feda edenlerle yol ayrımımız burada başlar ve dönüşü de yoktur.
Başa dönelim!
İlmihâle bağlamadığım, ilkelerimle bağdaştıramadığım hiç bir hususta kimseye muhalif tavır sergilemem. Muhalefet sizin, yani zamanın getirdiği siyasî mücadelelerle çıkar elde etme yarışına girenlerin işidir. Ezelî olan ise "Hakk için mücadele"dir ve "Hakk"ın yerini bulması için mesai vermektir.
Seni, beni ve herkesi yazarlar!
Yazıldığınıza inanıyorsanız tabii...
İnanmıyorsanız zaten aramızda söz ile varılacak hiç bir menzil de yoktur, konuşulacak herhangi bir şey de.
Dostlukların da, ayrılıkların da hakikatiyle belirlendiği yer, mahşerdir. ?A bizim kavuşmalarımız, mahşere kaldı!? diyor ya türkümüz. Ayrılıklarımız da aslında mahşere kalmıştır.