Yine telefonlar çekmedi.
Yine mesajlar gitmedi.
Yine aramalar yapılmadı.
Yine internete girilmedi.
Yine sevdiklerine iyiyim diyemedi insanlar.
Yine çocuklar annelerine, anneler evlatlarına ulaşamadı.
Yine sessizlik çığlık oldu, panik büyüdü.
Yine gözler ekranlarda kaldı, sinyal arayan eller titredi.
Yine hayatlar bir telefon görüşmesine, bir mesajlaşmaya takıldı kaldı.
Yine arayacak diye bekleyen herkes, saniyelerce o bekleyişin içinde kayboldu.
Yine kimse kimseye ulaşamadı.
İstanbul, depremle sarsıldı.
Ama en çok da iletişimsizlik sarstı bizi.
O korku anlarında herkesin tek bir isteği vardı: Bir ses duymak. Bir mesaj görmek. “Merak etme, iyiyim” cümlesiyle içini rahatlatmak.
Ama maalesef yine olmadı.
YAZIM BU KADAR. FAZLA UZATMAYA GEREK YOK.
NE OLSA BUNDAN SONRA
Yine böyle olacak.
Yine sistem çökecek.
Yine ders almayacağız.
Yine aynı çaresizliği yaşayacağız.
Yine o anlarda bir ses duyamayacağız.
Yine birbirimize ulaşamayacağız.
Yine teknoloji bize karşı duracak.
Yine gözler telefon ekranlarında kalacak.
Yine korku, panik ve belirsizlik içinde kaybolacağız.
Yine her şey aynı şekilde devam edecek.
Yine hatalarımızı görmezden geleceğiz.
